One saying I love the most, feels very depressing -another word we've put, not to go any deeper with our inquiries, means stop right there, I can't dig any deeper in my life - but very real;
In reality, hope is the worst of all evils, because it prolongs man's torments.
~Friedrich Nietzsche
Desire on the other hand, my desire for wanting to explore life more real, is endless. How can you expand your world and hope and wait for something to happen at the same time? There is no pause in life, we humans have become automatic in life because of our habits; our body movements, our daily routines and hope is a disease in them. What do you do when you have the feeling of hope inside yourself? You wait for something to happen. But nothing ever happens magically if you don't do anything, about anything. Universe keeps expanding, but it isn't something outside of you, it isn't apart from your body, it is in fact, you. Use it by choosing
the way you want to go. Experience variety of emotions, positive thinking is very limited. The world that you live in shouldn't be your dreamland, all you would be getting is disappointment.
6 yorum:
google translate sayesinde yazdıklarından bi kat daha birşey anlamadım:) ama bu sana yorum yazmama engel olmamalı diye düşündüm. çünkü fotoğraflarınla anlatmak istediklerin yanısıra bana hissettirdikleri de var. bende metnin haricinde, sadece fotolarına yorum yapmaya karar verdim :))
bu fotoğrafın yağlıboya etkisine bayıldım. çok senlik bişey olmuş, eline sağlık.
Böyle düşünmenize sevindim;)
Demek istediğim; umut, hayattan, birşey yapmadan birşeyler almayı beklememizi ifade ediyor, bu yüzden yerimizde sayıyoruz, ilerleyip gelişemiyoruz. Anlamamız gereken evren genişlerken bizim de gerçek anlamda genişlediğimiz. Herşey en küçük parçacık olan atomdan oluşuyor ve atomos yunancada bölünemez anlamına geliyor. Kısacası bir insan evrenin bölünemez bir parçasıdır ve kendinden başka hiçbir şeye ihtiyacı yoktur, çünkü başka bir şey yoktur.
Şimdi bunu okuyunca ne diyorsun?
hala blog yazışma takibini çözememekle birlikte, mazeret olmasada cevabını 2 ay sonra gördüğüm için geç kalınmışlık adına öncelikle özür dilemek istiyorum.
metne gelince, bir çok konuda katıldığım gibi, bir yanıyla da çok doğru bulmayarak aynı söylediğini söylüyorum. insanlar hala gelştiğinin yada değiştiğinin farkında olmadan, hatta kendilerinin bile farkında olmadan uyuyor gibi yaşıyorlar. ezberlediğimiz benler içinde, ezbere kalıplarla. oysaki sabit bir yüz ifadesine bile sahip değilken. yaşlı ve çocuk ben arasında görsel olarak bile bu kadar fark varken. nasıl sabit biri olunabilinirki diyorum. ve kendinden başka birşeye ihtiyacı yoka katılmıyorum. kendini dönüştürmede katalizör olacak birçok şeye ve insana ihtiyacı var. insanlar ve çevre olmadan sadece hayatını devam ettirebilirsin ama gerçek anlamda yaşayamazsın.
Yorumu yaptiktan sonra, takiben yorumlar mail olarak bana yonlendirilsin diye bir secenek var, onu isaretlemek gerekiyor. Daha acik cevirmem gerekiyor sanirim. Insanlar degismiyor evet ozu her zaman ayni, karakteri hatta oturuyor insan buyudukce. Ama bu fiziksel birsey degil, icsel birsey. Sabit degil, ilerlemeye acik tabii. Ama cok kucuklugunden beri tanidigin insanlari dusununce gorunusunun ardinda degisen neler var. Bence sadece buyuyebilir, baska biri olamaz insanlar. Deniz kirlendigi icin rengi degisebilir ama yine de sividir.
kimyası değişmez tabiiki.
Çok beğeniyorum yazdıklarını,kendini sorgulamanı.Bir çok şeye katılıyorum.İçimizde bilmemiz gereken her şey var.Ama o kadar derinlerde duruyor ki,o bilgileri hatırlamamız için insanlara,doğaya,kitaplara ihtiyacımız var.Fotograflarındaki duruluk ve saflık hoşuma gidiyor.Aynı özün gibi...Türkçe yazarsan sana daha mı kolay olur?
Yorum Gönder